In mijn puberteit (of is het eerder puber-tijd) was ik een gezonde knaap. Er hingen dus heel wat mooie meisjes aan mijn muur (geen echte meisjes natuurlijk, maar posters van bekende actrices, topsporters en zangeressen). Ik denk dat mijn moeder een probleem zou hebben gemaakt indien ik echte meisjes had opgehangen in mijn kamer, maar dat geheel terzijde.
Onlangs vond ik nog een doos met enkele van die posters. Pure nostalgie, en ik was een beetje verbaasd dat ik de foto's nog altijd had. Dat zegt wel iets over mijn psychologie, vermoed ik. Maar de keuze van de affiches zegt nog heel wat meer: Dolly Dots, Joan Jett, Kim Wilde, Deborah Harry, ...de verschillende stages van mijn groeipijnen als een fotografisch geheugen op de muur geprikt. (Tom Lanoye, gelieve deze laatste zin niet ongevraagd te stelen want ik heb er een copyright op genomen).
En waar zijn al die mooie dames nu naartoe? Van eentje ben ik zeker dat het slecht afgelopen is. Dana Plato (geen familie van de filosoof voor zover ik weet) ken je misschien nog als het knappe meisje uit Diff'rent Strokes waar ze de zus speelt van de geadopteerde Willis en Arnold ("whatchoo taking about, Willis?). Wel, met haar ging het na deze serie sterk bergaf, ze geraakte verslaafd aan drugs, speelde in softporno filmpjes en pleegde op 34-jarige leeftijd zelfmoord. Nostalgie is niet meer wat het vroeger was.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten