Naar een Michael Moore documentaire kan je nooit onbewogen gaan kijken. Ofwel haat je de manier waarop hij de waarheid een draai geeft, ofwel hou je van de truukjes die hij gebruikt om zijn slachtoffers onsterfelijk belachelijk te maken. Ik behoor tot de laatste categorie, want documentaires (en zeker films) zijn van nature gemaakt om een bepaalde boodschap over te brengen, en het is niet zo belangrijk dat het subtiel wordt gedaan, maar wel dat het een impact heeft. En Sicko heeft een grote impact
(al is het wel wat minder dan Bowling for Columbine of Farenheit 9/11). Het is ongelooflijk te horen dat in Amerika je geen medische verzorging krijgt als je niet eerst een peperdure verzekering hebt afgesloten, en zelfs dan zijn er zoveel addertjes onder het gras dat de meeste mensen gewoon niet in aanmerking komen voor gratis verzorging. Op zulke ogenblikken dank ik God met beide handjes dat ik in België woon waar het grootste deel van mijn gezondheid betaald wordt door mijn ziekenfonds en mijn werkgever. Michael Moore vergroot alles natuurlijk uit, en gebruikt truukjes om de gegevens spectaculairder te laten lijken dan ze in werkelijkheid zijn, maar toch heeft hij het recht aan zijn zijde en val je als kijker van de ene verbazing in de andere. Enig minpunt (maar dat is niet de fout van de film) : wij zijn zo gewoon aan een degelijk ziektesysteem in België dat wij niet verbaasd zijn als we horen dat in Europa het systeem zo goed is.
Michael Moore onderzoekt ditmaal hoe het gesteld is met de gezondheid in de Verenigde Staten en vooral waarom talloze patiënten niet de zorg krijgen die ze moeten hebben, omdat verzekeringsmaatschappijen alles doen om onder de kosten uit te komen en farmaceutische bedrijven hun winsten zo hoog mogelijk willen hebben. In deze documentaire probeert Moore zelf de levens van bepaalde individuen te redden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten