Een one-night stand, ja dat zie ik wel zitten. Een film van François Truffaut bijvoorbeeld, of iets komisch met Louis de Funès. Of zelfs een melodrama van Claude Lelouch...maar zeggen dat ik opgewonden geraakt bij het idee een Franse film te gaan zien, nee, dat durf ik niet stellen.
Anne had me uitgenodigd voor Quand j'étais chanteur met Gérard Depardieu. Ik hou van Gérard, echt waar. Hij is een klasse acteur. En in deze film zingt hij. En als het niet hij is, dan is het toch ferm gedaan want het stemtimbre komt helemaal overeen met dat van hem.
Maar ja, daarmee heb je nog geen boeiende film. En deze film kon me dus niet bekoren. Te koud. Te braafjes. En vooral de hoofdpersonages konden me helemaal niet aanspreken. Zielige mensen vond ik het. Ik vind namelijk dat eenzame mensen niet noodzakelijk zielig hoeven te zijn. Maar hier had ik zo iets van : "allez, pak elkaar dan vast, stomme imbecielen". En als ik dat bijna luidop begin te zeggen, is het een teken dat de film me op de heupen begon te werken.
Pas op, ik wil niet helemaal negatief zijn. Er zaten ook grappige momenten in, zelfs enkele tedere scènes. Maar geen film die me zal bijblijven vrees ik.
IMDb
Voor het verhaal kunnen we héééél kort zijn : Een charmezanger maakt kennis met een jonge vrouw… Indien u meer verwacht komt u bedrogen terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten